Είναι κάτι μέρες

Είναι κάτι απογεύματα σαν το σημερινό… ήρεμα, χαλαρά, σχεδόν (ή τελείως) αδιάφορα θα έλεγα. Χωρίς ετοιμασίες για εξόδους, χωρίς αναμονή μηνυμάτων, τηλεφωνημάτων ή ανυπομονησία συναντήσεων. Κάτι τέτοια απογεύματα που θυμάσαι τον περασμένο σου εαυτό και οι σκέψεις σου ταξιδεύουν στις μέρες που πέρασαν και σε έκαναν αυτό που είσαι τώρα.

Μέρες που τα μάτια σου ήταν καρφωμένα  σε οθόνες και τα χέρια σου σε πληκτρολόγια.

Μέρες που το μαξιλάρι σου άκουσε τα παράπονά σου, σκούπισε τα δάκρυά σου και είδε τη θλίψη σου.

Μέρες που η βροχή δε χάλασε τα σχέδιά σου. Γιατί δεν είχες σχέδια.

Ή μέρες που δεν άνοιξες καν το παράθυρο να δεις τον καιρό. Γιατί δε σε ένοιαζε.

Μέρες που το βλέμμα ήταν κενό, τα μάτια άχρωμα, η φωνή άηχη.

Μέρες που ένιωθες ένα μικρό ρομποτάκι προγραμματισμένο να κάνει συγκεκριμένες κινήσεις.

Μέρες που τα λόγια δε σε άγγιζαν.

Μέρες που τα κόκκαλά σου έτριζαν και φοβόσουν μήπως σε αγκαλιάσει κάποιος και σπάσεις.

Μέρες που έδωσες τα πάντα και δεν πήρες τίποτα.

Μέρες που δεν είχες να δώσεις πια τίποτα.

Μέρες που ήσουν ένα βήμα πριν το κενό και βρέθηκε κάποιος να σου χτυπήσει «απαλά» την πλάτη. Και έπεσες.

Μέρες που έβρεχες τα πόδια σου σε ρηχά νερά γιατί σε κούρασε το κολύμπι σε βαθιές θάλασσες.

Μέρες που η φαντασία σου σταμάτησε και κοιτούσες το ταβάνι.

Μέρες που έμοιαζαν με αιωνιότητες.

Μέρες χειμωνιάτικες που δεν ένιωθες κρύο.

Μέρες καλοκαιρινές που δεν ένιωθες έρωτα.

Μέρες που δεν ένιωθες. Τίποτα.

Μέρες που ήθελες να γράψεις κάτι πιο αισιόδοξο και χαρούμενο, μα δεν μπορούσες να ξεγελάσεις πια τον εαυτό σου. Δεν ήθελες να τον ξεγελάς.

Μέρες που ήθελες να γράψεις για το τι είναι έρωτας, ευτυχία και πληρότητα, μα δεν θυμόσουν. Είχες ξεχάσει και περίμενες να τα ξαναζήσεις.

Μέρες που προσπάθησες να θυμηθείς. Και άλλες που ήθελες να ξεχάσεις.

Μέρες του παρελθόντος, μέρες του παρόντος και μέρες του μέλλοντος.

Μέρες όμορφες και μέρες άσχημες.

Μέρες που πέρασαν και μέρες που θα έρθουν ξανά.

Γιατί όλα στη ζωή κάνουν κύκλους.