Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Κάποτε θα έρθεις. Δεν μπορείς να πάρεις ακόμη κάποια μορφή στο μυαλό μου. Μα θα καταλάβω ότι είσαι εσύ. Θα ξεχωρίζεις μέσα στην τόση αδιαφορία, μονοτονία και κοινοτυπία που υπάρχει. Θα με κοιτάξεις κι εγώ θα σκύψω το βλέμμα αμήχανα και θα κοκκινίσω από ντροπή. Θα ντραπώ για την ευτυχία μου για ακόμη μια φορά. Βλέπεις, έχω συνηθίσει πια τη θλίψη μου και δε μπορώ, δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ το αντίθετο. Η ευτυχία μοιάζει με νερό που ξεγλιστράει από τα χέρια μου κι εγώ προσπαθώ μάταια να την κρατήσω.  Θα μου μιλήσεις κι εγώ θα αρχίσω να τραυλίζω και να μη μπορώ να αρθρώσω λέξη. Δεν ξέρω τι πρέπει να πω, πώς πρέπει να φερθώ. Δεν είμαι καλή σε αυτά. Ποτέ δεν ήμουν. Θα προσπαθήσω να μη φανώ ανόητη. Θα φανώ πιο ανόητη από ποτέ. Θα χαμογελάσεις. Θα μου ζητήσεις να βγούμε κι εγώ θα δεχτώ αμέσως. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μ’ όλους τους άλλους δίστασα. Μ’ εσένα δε θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, Δε θα το σκεφτώ καθόλου. Θα με αγκαλιάσεις και θα με φιλήσεις. Θα χάσω την αίσθηση του χρόν

Καλοκαίρι θα ήταν, αν τα κενά γέμιζαν με αγάπη, τα χέρια με αγκαλιές, τα πρωινά με τραγούδια και τα βράδια με χορό. Αν το πρόσωπο γέμιζε με καρπούζι ή παγωτό, τα ρούχα με λάσπες, τα μαλλιά με άμμο και αλάτι. Καλοκαίρι θα ήταν, αν ξυπνούσα σε μια αγκαλιά που αγαπώ. Αν ερχόταν εκείνος ένα αδιάφορο μεσημέρι του Αυγούστου να ξαπλώσουμε μαζί ή ένα δειλινό του Ιουνίου για να δούμε τα αποχαιρετιστήρια χρώματα του ουρανού.  Καλοκαίρι θα ήταν, αν έβρισκα αυτό που θέλω από τη ζωή μου –ή μάλλον- αν έβρισκα τι είναι αυτό που θέλω από τη ζωή μου. Καλοκαίρι θα ήταν, αν η αναμονή έδινε τη θέση της στην πραγματοποίηση. Αν γίνονταν επιτέλους πραγματικότητα τα μακρινά και απίθανα ταξίδια της φαντασίας μου. Καλοκαίρι θα ήταν, αν δεν έκλεινα τα μάτια στον ήλιο και δε φοβόμουν να κολυμπήσω στα βαθιά. Αν ελευθερωνόμουν από τα δεσμά του μυαλού μου, από τις πληγές που άφησαν προηγούμενα καλοκαίρια, από τα «πρέπει» που δεν είναι «θέλω». Καλοκαίρι θα ήταν, αν έφτιαχνα κάστρα στην άμμο