Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Μούτρα. Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες. Που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.  Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου. Την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστη

« Μα πότε έφτασαν πάλι τα Χριστούγεννα ; Πότε έφτασε το τέλος του  χ ρόνου ; Πώς πέρασε έτσι ο καιρός ;» , αναρωτιέσαι κάθε φορά τέτοια εποχή . Σκέφτεσαι όλους τους στόχους που έθεσες πέρυσι , όλα τα όνειρα που σκόπευες να πραγματοποιήσεις , όλα τα νέα ξεκινήματα που ήθελες να κάνεις … και όμως έπεσαν στο κενό . Είναι ο καιρός που θες να αφήσεις πίσω επιτέλους ό , τι σε πλήγωσε , όλα τα λάθη και τις αδυναμίες σου . Μα – ας μην ξεγελάμε τον ίδιο μας τον εαυτό - πόσο πίσω τα αφήνεις όλα αυτά ;  Έχει μεγάλη διαφορά η 31 η Δεκεμβρίου από τη 1 η Ιανουαρίου στην καρδιά σου , στην ψυχή σου , στη ζωή σου ; Κάνεις τίποτα για να αλλάξεις και να βελτιώσεις όσα θες ή περιμένεις καρτερικά το νέο έτος να το κάνει αντί για σένα ; Είναι ο καιρός που όλα γύρω μας φωτίζουν και γίνονται πιο λαμπερά . Όχι από αληθινή αγάπη και πραγματικά χαμόγελα , αλλά από εκατομμύρια λ