Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή. Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια. Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια. Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις. Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού. Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις. Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ, αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια. Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις, Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη, Και ότι, αλήθεια, αξίζεις, Και μαθαίνεις, μαθαίνεις. Με κάθε αντίο μαθαίνεις

Είναι κάτι απογεύματα σαν το σημερινό… ήρεμα, χαλαρά, σχεδόν (ή τελείως) αδιάφορα θα έλεγα. Χωρίς ετοιμασίες για εξόδους, χωρίς αναμονή μηνυμάτων, τηλεφωνημάτων ή ανυπομονησία συναντήσεων. Κάτι τέτοια απογεύματα που θυμάσαι τον περασμένο σου εαυτό και οι σκέψεις σου ταξιδεύουν στις μέρες που πέρασαν και σε έκαναν αυτό που είσαι τώρα. Μέρες που τα μάτια σου ήταν καρφωμένα   σε οθόνες και τα χέρια σου σε πληκτρολόγια. Μέρες που το μαξιλάρι σου άκουσε τα παράπονά σου, σκούπισε τα δάκρυά σου και είδε τη θλίψη σου. Μέρες που η βροχή δε χάλασε τα σχέδιά σου. Γιατί δεν είχες σχέδια. Ή μέρες που δεν άνοιξες καν το παράθυρο να δεις τον καιρό. Γιατί δε σε ένοιαζε. Μέρες που το βλέμμα ήταν κενό, τα μάτια άχρωμα, η φωνή άηχη. Μέρες που ένιωθες ένα μικρό ρομποτάκι προγραμματισμένο να κάνει συγκεκριμένες κινήσεις. Μέρες που τα λόγια δε σε άγγιζαν. Μέρες που τα κόκκαλά σου έτριζαν και φοβόσουν μήπως σε αγκαλιάσει κάποιος και σπάσεις. Μέρες που έδωσες τα πάντα και δεν πήρες τ

Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ευτυχία . Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε. Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σ’ εκείνο, ενώ εκείνη με περίμενε σε τούτο και σε κείνο… κι όπως μου τα προσδιόρισε, με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς δηλαδή που είχα το νου μου. Κι αυτός ήτανε, λέει, ο λόγος που την προσπέρασα. Άλλοτε πάλι, επιμένει πως ήρθε, στάθηκε λέει έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ είχα ήδη μπει μέσα, είχε τη διάθεση να πηδήξει από το παράθυρο και να μπει, αλλά ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν το τόλμησε. Άλλη δικαιολογία, τραβηγμένη από τα μαλλιά, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της και δεν με άκουσε ή ότι χτύπησα πολύ δυνατά την πόρτα της, φοβήθηκε και δεν μου άνοιξε…. και τι ψεύτρα Θεέ μου, ότι χτύπησα λάθος τη διπλανή της πόρτα και βλέποντας μετά να καθυστερώ, συμπέρανε ότι το λάθος μου βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να το διακόψ

Πιστεύεις πως έχεις μόνο μια ζωή. Μα εγώ διαφωνώ. Έχεις περισσότερες. Γιατί από τη στιγμή που γεννιέσαι μπορείς να ζήσεις όσες ζωές θες. Να κάνεις όσα νέα ξεκινήματα θες. Ο χρόνος, λένε, περνάει γρήγορα και κάποτε τελειώνει. Ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι μια σύμβαση, ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα. Ο χρόνος είναι ατέλειωτος. Ποτέ δε θα είναι αργά για κάτι. Μπορείς να ξαναρχίσεις την επόμενη μέρα, την επόμενη ώρα, το επόμενο λεπτό.  Για τη ζωή που θες, για τους ανθρώπους που θες, για ο,τιδήποτε θες. Μπορείς να διαλύσεις όλο τον κόσμο σου σε μια νύχτα και να χτίσεις ένα νέο το πρωί. Μπορείς να ξεχάσεις τον παλιό σου εαυτό και να αρχίσεις να ζωγραφίζεις το νέο σου εγώ. Να γίνεις φίλος με το άγνωστο. Να αλλάξεις χρώματα που βαρέθηκες, ανθρώπους που δε σε πίστεψαν, τοίχους που σε πνίγουν, όνειρα άλλων, που έγιναν και δικά σου, μα δεν ήταν. Μπορείς να δεις μέρη που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, αρκεί να κάνεις την αρχή με ένα βήμα. Είναι πολύ δύσκολο το βήμα αυτό. Ε

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙ όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μη πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου. Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ' αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου.

Να πνίγεσαι σε αγκαλιές . Να βουλιάζεις μέσα σε εκείνες που σε παραλύουν από αγάπη , σε ηρεμούν, σε καθησυχάζουν, σε ανασταίνουν.   Να πνίγεσαι στα φιλιά . Να μουδιάζει το σώμα σου από αυτά και το άγγιγμα των χειλιών να γεμίζει το είναι σου με ζωή. Να πνίγεσαι στα γέλια . Τότε που είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος του κόσμου, τα μάτια σου συναγωνίζονται το φως του ήλιου και η ευτυχία σου δε χωράει πουθενά.   Να πνίγεσαι στις σκέψεις σου. Να είσαι αβέβαιος για τα πάντα και σίγουρος για το τίποτα. Να χάνεις για λίγο την ουσία, και να την βρίσκεις στα μικρά, που κάποτε ανακαλύπτεις πως είναι σπουδαία. Να πνίγεσαι στα δάκρυα . Εκείνα που καίνε το πρόσωπό σου και καθαρίζουν την ψυχή σου από την φθορά και την ανάμνηση.   Να πνίγεσαι στη μοναξιά . Τότε που μόνος βρίσκεις το χαμένο σου εγώ. Τότε που η απουσία ζητάει απεγνωσμένα την παρουσία. Τότε που ο καλύτερός σου φίλος είσαι εσύ. Να πνίγεσαι. Να μη φοβάσαι. Για να μάθεις να φτάνεις ξανά μέχρι την επιφάνεια .