Για τους φίλους μου

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ' αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.

  

~ Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ποίημα στους φίλους»

 

[ Για εκείνους που αγάπησα και εκείνους που με αγάπησαν. Για εκείνους που πλήγωσα και με πλήγωσαν. Για εκείνους που πλήγωσα, με πλήγωσαν, αλλά μετά φροντίσαμε ο ένας τις πληγές του άλλου. Για εκείνους που ξέχασα, για εκείνους που με ξέχασαν, για εκείνους που με έκαναν να ξεχαστώ και να ξεχάσω. Για όσους με έκαναν να γελάσω, για όσους έκανα εγώ να γελάσουν. Για όσους με έκαναν να δακρύσω, αλλά με έκαναν και πιο δυνατό άνθρωπο. Για όσους έλειψαν όταν δεν έπρεπε, για όσους αγκάλιασαν όταν έπρεπε. Για όσους με κατάλαβαν, για όσους δεν με κατάλαβαν. Για όσους ήταν μακρυά, αλλά τους ένιωθα δίπλα μου, για όσους ήταν δίπλα μου, αλλά τους ένιωθα στην άλλη άκρη της γης. Για όσους τα προβλήματά μου, τα μικρά μου ανούσια προβλήματα, έγιναν και δικά τους. Για εκείνους που μου είπαν αυτό που θέλω να ακούσω, αλλά κυρίως γι'αυτούς που μου είπαν αυτό που πρέπει να ακούσω.  Για εκείνους που με συγχώρεσαν, που με δέχτηκαν, που με άκουσαν. Για εκείνους που αμέλησα, μα το μετάνιωσα. Για εκείνους που γελάσαμε και κλάψαμε μαζί. Για όσους ήταν η λάθος επιλογή μου, για όσους αποδείχθηκαν η πιο σωστή. Γι' αυτούς που δε μιλάμε πια, γι' αυτούς που μιλάμε πολύ, γι' αυτούς που δε μιλάμε πολύ, αλλά επικοινωνούμε βαθιά. Για όσους μου πρόσφεραν λέξεις, για όσους που πρόσφεραν πράξεις, για όσους μοιραστήκαμε μαζί τη σιωπή όταν ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Για όσους έφυγαν. Για όσους θα έρθουν. Για όσους μένουν. 

Κυρίως για τους τελευταίους. ]