Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε, ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου. Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ού τε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε, ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε, ΑΛΗΘΕΙΑ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και κάνω μεγαλόπνοα σχέδια γι

Εδώ και καιρό το έχω καταλάβει. Κουράστηκα. Πόση ματαιότητα κρύβει αυτή η λέξη... Απλά κουράστηκα...να περπατάω τα βράδια μόνη στους ίδιους δρόμους που περπατούσα και χθες...να μιλάμε για τα ίδια πράγματα, για τα ίδια (ανούσια) προβλήματα....να πηγαίνουμε στα ίδια μέρη... Στους ώμους μου έχουν αρχίσει να φυτρώνουν φτερά, που όμως τα κρύβω..γιατί όλοι γύρω μου θέλουν να μείνουν εδώ. Εγώ δεν θέλω. Θέλω να γευτώ τα σύννεφα και να δω τον ήλιο από κοντά. Θέλω να πετάξω, κι αυτοί θέλουν να βλέπουν το ίδιο μικρό κομμάτι ουρανού. Άρα δεν υπάρχει άλλη λύση, πρέπει να πετάξω μόνη. Δεν είναι ότι δεν τους αγαπώ, τους αγαπώ πολύ. Μα θέλω κι εγώ να μ'αγαπούν. Και να μου το δείχνουν. Μα δεν μου το δείχνουν. Κι έτσι μεγαλώνει η δίψα μου να φύγω. Μέχρι χθες φοβόμουν το "αλλού", μα σήμερα βαρέθηκα το "εδώ", βαρέθηκα το λίγο... «Για να ανέβεις στον ουρανό, πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης» ~Νίκος Καζαντζάκης                                       

Θυμάσαι που σου έλεγα πόσο όμορφος είσαι; Στο έλεγα και δε με πίστευες... Κοιτούσες τον καθρέφτη και ρωτούσες τι σου βρίσκω. Μα αγάπη μου, αυτό που σου έβρισκα το έβλεπα με τα δικά μου διαπεραστικά μάτια. Ο καθρέφτης έδειχνε το πρόσωπό σου, μα τα μάτια μου καθρέφτιζαν την ψυχή σου. Γι'αυτό σε αγάπησα έτσι όπως ήσουν. Με ατημέλητα μαλλιά, απλά ρούχα και αδέξιες κινήσεις. Δε με νοιάζει αν είσαι ερωτευμένος με άλλη. Δε με νοιάζει αν κάνεις έρωτα με άλλη. Δε με νοιάζει αν θεωρείς κάποια άλλη όμορφη. Με νοιάζει που σε αγάπησα τόσο αληθινά και τόσο αγνά γι'αυτό που πραγματικά είσαι και όχι γι'αυτό που προσπαθείς τώρα να δείξεις. Χαίρομαι, αγάπη μου, που είδες την ομορφιά σου, αλλά πρόσεξε! Μην ξεχάσεις την ομορφιά της ψυχής σου... [Γι'αυτήν σε αγάπησα, γι'αυτήν  θα σε αγαπώ...]

........ εκείνη τη βόλτα τις απόκριες ντυμένοι πρίγκιπας και πριγκίπισσα... το δώρο των γενεθλίων μου που είχες αποφασίσει από τα Χριστούγεννα...   (τι να ήταν άραγε) εκείνες τις αγκαλιές στην παραλία... τα παιχνίδια μέσα στη θάλασσα που ήθελα να παίξουμε... εκείνες τις διακοπές στο μικρό χωριουδάκι σου... εκείνο το νυχτερινό μπάνιο στη θάλασσα γυμνοί... να δούμε το ηλιοβασίλεμμα αγκαλιά στην παραλία... εκείνο το μεθύσι που σχεδιάζαμε... εκείνες τις μεταμεσονύκτιες αποδράσεις μέσα στα στενάκια της πόλης... εκείνη τη βόλτα στην Ακρόπολη ή τον Λυκαβηττό... εκείνο τον περίπατο στον Εθνικό κήπο... να χορέψουμε μπλουζ... να δούμε την αυγουστιάτικη πανσέληνο... (όπως πέρυσι, θυμάσαι;) να πάμε μαζί σε συναυλία.... ......μα πάνω απ' όλα.... Μου χρωστάς εκείνη τη νύχτα.... Μου χρωστάς αυτό το καλοκαίρι....                 [ Ίσως και να μην μου το χρωστάς εσύ αυτό το καλοκαίρι...ίσως να μου το                 χρωστάει η ζωή...ίσως πάλι να το χρ