Διψάω για ουρανό

Εδώ και καιρό το έχω καταλάβει.
Κουράστηκα.
Πόση ματαιότητα κρύβει αυτή η λέξη...
Απλά κουράστηκα...να περπατάω τα βράδια μόνη στους ίδιους δρόμους που περπατούσα και χθες...να μιλάμε για τα ίδια πράγματα, για τα ίδια (ανούσια) προβλήματα....να πηγαίνουμε στα ίδια μέρη...
Στους ώμους μου έχουν αρχίσει να φυτρώνουν φτερά, που όμως τα κρύβω..γιατί όλοι γύρω μου θέλουν να μείνουν εδώ.
Εγώ δεν θέλω.
Θέλω να γευτώ τα σύννεφα και να δω τον ήλιο από κοντά.
Θέλω να πετάξω, κι αυτοί θέλουν να βλέπουν το ίδιο μικρό κομμάτι ουρανού.
Άρα δεν υπάρχει άλλη λύση, πρέπει να πετάξω μόνη.
Δεν είναι ότι δεν τους αγαπώ, τους αγαπώ πολύ. Μα θέλω κι εγώ να μ'αγαπούν. Και να μου το δείχνουν. Μα δεν μου το δείχνουν. Κι έτσι μεγαλώνει η δίψα μου να φύγω.
Μέχρι χθες φοβόμουν το "αλλού", μα σήμερα βαρέθηκα το "εδώ", βαρέθηκα το λίγο...

«Για να ανέβεις στον ουρανό, πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης»
~Νίκος Καζαντζάκης 

                                                                  [Κι εγώ είμαι ήδη στον πάτο...]