Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Μα αν δεν υπήρχε αυτό θα ήταν κάτι άλλο. Τόσο πολύ μισώ και καταδικάζω τον εαυτό μου που πάντα θα βρίσκω κάτι  να με βασανίζει και να με μελαγχολεί.

Έψαξα παντού την αγάπη. Τη ζητιάνεψα σαν κουρασμένος επαίτης με το χέρι απλωμένο και το κεφάλι σκυφτό. Έκανα χιλιόμετρα γι’ αυτήν. Δεν έκανε ούτε βήμα για εμένα. Θυσίασα πολλά στο βωμό της. Τα έπαιξα όλα στα χαρτιά για εκείνη. Την χάρισα απλόχερα έχοντας την ψευδαίσθηση ότι η αγάπη είναι δούναι και λαβείν. Την αναζήτησα απελπισμένα στα μάτια και στο άγγιγμα τυχαίων. Χτύπησα γεμάτη λαχτάρα ερμητικά κλειστές πόρτες. Με έκοψα και με έραψα σε πολλά μέτρα ελπίζοντας ότι θα χωρέσω. Κρίθηκα ανεπαρκής ή περίσσεψα. Παρακάλεσα σε πολλές φυγές. Μόνο για λίγη αγάπη. Μα ποιος μου την χρωστάει και την απαιτώ με τέτοιο θράσος ; Μόνο εγώ την χρωστάω στον εαυτό μου. Ας δώσω όση αγάπη μου έχει απομείνει… σε μένα.