Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Δε θέλω πολλά από εσένα. Δε ζητάω μπουκέτα με δεκάδες τριαντάφυλλα. Δε ζητάω βόλτες με αυτοκίνητο, ούτε εξόδους σε ακριβά μαγαζιά και εστιατόρια. Δε ζητάω ταξίδια, ούτε ακριβά δώρα.  Μου φτάνει να έχεις μια αγκαλιά για μένα που θα χωράει κάθε φόβο, δάκρυ και ελάττωμά μου. Μου φτάνει να μου δώσεις μια μαργαρίτα που είδες στο δρόμο τυχαία. Μου φτάνει να μου κρατάς το χέρι και να περιπλανιόμαστε στους δρόμους. Μου φτάνει να έρθεις να με δεις. Μου φτάνει να ταξιδεύω στα μάτια και στα χείλη σου και να έχω ως δώρο εσένα. Μου φτάνει να με αγαπάς. [Αλλά να με αγαπάς!]                                                                    [αληθινά…]

Όσα χέρια άγγιξαν την ψυχή μου την λέρωσαν. T ην έφθειραν με ψέμα, υποκρισία και προδοσία. Της έταξαν ευτυχία και την ξεγέλασαν. Την χάιδεψαν για να αποκοιμηθεί και να ονειρευτεί και με μια απάνθρωπη κραυγή την ξύπνησαν απότομα.  Κανένα χέρι δεν έβγαλε την ψυχή μου βόλτα στον ήλιο να ζεσταθεί. Κανένα δεν την πήγε στη θάλασσα να ακούσει τα κύματα και να δει τα πουλιά. Κανένα δεν την κράτησε κοντά του μέχρι την αυγή, μα λίγο πριν ξημερώσει έφευγε. Κανένα χέρι δεν την αγκάλιασε αληθινά, μόνο την γέμισε γρατζουνιές και σημάδια.  Κουβαλάω μια ψυχή με κάλπικες υποσχέσεις, ψίχουλα ευτυχίας και όνειρα ανεκπλήρωτα. Μην την επιβαρύνεις άλλο. Δώσε της γέλιο για να αναστηθεί, αγάπη για να ξεδιψάσει και ταξίδεψέ την σε μέρη μακρινά . Και εκείνη θα σε αφήσει να δεις τις πληγές της. Μόνο σε παρακαλώ. Ακούμπησέ τις απαλά. Μην παίξεις μαζί τους. Μην τις κάνεις βαθύτερες.

Ξεφυλλίζω παλιά φύλλα ημερολογίου. Ανάμεσα σε σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα βρίσκω παντού γραμμένες δυο λέξεις. «Με μισώ…». Και σε αυτές τις λέξεις βλέπω και εσένα.  Εσένα που μίσησες τα μειονεκτήματά σου, τις διαφορετικότητές σου, τις ατέλειές σου, τις ιδιαιτερότητές σου, τις ατυχίες και τις αποτυχίες σου. Εσένα που έκλαψες κάποια βράδια κρυφά για αυτό που είσαι. Εσένα που χαμήλωσες το βλέμμα όταν αντίκρισες την άχαρη (αλλά τόσο μοναδικά υπέροχη) μορφή σου στον καθρέφτη. Εσένα που ένιωσες θλίψη που δεν ήσουν κάποιος άλλος, ενώ θα έπρεπε να νιώθεις υπερηφάνεια που είσαι εσύ. Εσένα που αποφάσισες να αλλάξεις αυτό που είσαι, όχι για να γίνεις καλύτερος, αλλά για να γίνεις πιο αποδεκτός. Άλλαξες τα ενδιαφέροντά σου. Άλλαξες τον τρόπο που μιλάς. Άλλαξες τα ρούχα σου. Άλλαξες το περπάτημά σου. Άλλαξες για να σε δεχτούν. Άλλαξες για να αρέσεις. Άλλαξες για να έχεις περισσότερους φίλους. Είδες ,όμως, πως στόχευες στους λάθος ανθρώπους και πως η αγάπη και η αποδ

Όλα τα χρόνια τα πέρασα στην αναμονή. Περιμένοντας με το χέρι απλωμένο να με πιάσει κάποιος να σωθώ. Περιμένοντας το καλοκαίρι που θα ζήσω πραγματικά. Περιμένοντας την αγκαλιά που θα επουλώσει τις πληγές μου. Περιμένοντας την αγάπη και τον έρωτα. Περιμένοντας την ευτυχία. Περιμένοντας… Και περίμενα καρτερικά. Με τα μάτια δακρυσμένα και την καρδιά ανοιχτή. Τα χρόνια όμως δεν με περίμεναν. Και μες την αναμονή, έχασα τη ζωή μέσα από τα χέρια μου. 

Περνάνε οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά τόσο αργά όπως οι χτύποι της καρδιάς μου. Το χθες καρφωμένο ακόμα στην ψυχή μου, ματώνει αργά… Γυρνάνε οι ψευδαισθήσεις πως είμαι καλά πως θα γυρίσεις πως έχεις σβήσει πως χαμογελώ… Το φάντασμά σου τριγυρνάει ακόμη μέσα στο μυαλό μου. Γυαλιά παντού και αίματα κι ένα τραγούδι, το δικό μας. Και ψάχνω ένα στίχο να τραγουδήσω να ζωγραφίσω τη σιωπή της ψυχής μου. Τα μάτια καρφωμένα… στο αύριο, στο χθες, στο σήμερα. Αύριο θέλω να χαμογελώ. Χθες ήθελα να τρέξω. Σήμερα θέλω να ζήσω. Το αύριο, το χθες και το σήμερα. Με εσένα, χωρίς όμως εσένα. Ανάμνηση, εμπειρία, έρωτας, ταξίδι. Δεν ξέρω τι είσαι. Είσαι παρελθόν. Έτρεξες βιαστικά. Άφησες πράγματα εδώ. Έναν χτύπο που αργοσβήνει, μα δε λέει να πεθάνει. Πρέπει να πεθάνει. Στον ήλιο γελάω. Τόσο δυνατά. Τόσο ψεύτικα. Με τ’ άστρα μοιράζομαι την θλίψη μου, την απουσία σου. Ούτε εκείνα σε βλέπουν, έχεις χαθεί. Κι όμως υπάρχεις. Για λίγο ακόμα, ελπίζω. Ένα τραγούδι παίζει σιγανά. Ίσα