περί ψυχής

Όσα χέρια άγγιξαν την ψυχή μου την λέρωσαν.
Tην έφθειραν με ψέμα, υποκρισία και προδοσία.
Της έταξαν ευτυχία και την ξεγέλασαν.
Την χάιδεψαν για να αποκοιμηθεί και να ονειρευτεί και με μια απάνθρωπη κραυγή την ξύπνησαν απότομα. 

Κανένα χέρι δεν έβγαλε την ψυχή μου βόλτα στον ήλιο να ζεσταθεί.
Κανένα δεν την πήγε στη θάλασσα να ακούσει τα κύματα και να δει τα πουλιά.
Κανένα δεν την κράτησε κοντά του μέχρι την αυγή, μα λίγο πριν ξημερώσει έφευγε. Κανένα χέρι δεν την αγκάλιασε αληθινά, μόνο την γέμισε γρατζουνιές και σημάδια. 

Κουβαλάω μια ψυχή με κάλπικες υποσχέσεις, ψίχουλα ευτυχίας και όνειρα ανεκπλήρωτα. Μην την επιβαρύνεις άλλο. Δώσε της γέλιο για να αναστηθεί, αγάπη για να ξεδιψάσει και ταξίδεψέ την σε μέρη μακρινά . Και εκείνη θα σε αφήσει να δεις τις πληγές της. Μόνο σε παρακαλώ. Ακούμπησέ τις απαλά. Μην παίξεις μαζί τους. Μην τις κάνεις βαθύτερες.