Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Βλέπω απέναντί μου μια μορφή.  Είναι θολή και ακανόνιστη. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι μια θλίψη στα μάτια και μια ταραχή στις κινήσεις της. Φαίνεται οικεία και δεν την φοβάμαι. Πλησιάζω προς το μέρος της,   πλησιάζει και αυτή. Με την ίδια ταχύτητα, βηματισμό και κινήσεις με μένα. Κοντοστέκομαι. Προς στιγμήν νομίζω πως απέναντί μου βρίσκεται ένας καθρέφτης. Θα ορκιζόμουν πως είναι το είδωλό μου, μα δε βλέπω εμένα, δε μπορώ να με διακρίνω. Φτάνω κοντά της, φτάνει κοντά μου.  - «Φαίνεσαι χαμένη», μου λέει. «Ρώτησε με ό,τι θες.» -   «Μίλησε μου για την αγάπη», της λέω. - «Δεν μπορώ να την ορίσω. Πάντα την πλησιάζω και πάντα μου φεύγει. Ξεγλιστρά σαν την άμμο, σαν το νερό από τα χέρια μου. Μα έχω ακούσει γι’ αυτήν στα τραγούδια, την έχω διαβάσει σ τα ποιήματα, την έχω δει στα βλέμματα των περαστικών, την έχω νιώσει στον τρόπο που άγγιξε την ψυχή μου. Κάποιος, κάτι, κάποτε.» - «Μίλησε μου για τα όνειρα.» - «Χωρίς αυτά δε θα ήμουν τίποτα. Τα όνειρα και η ελπίδα

Κλαίω. Για τις ευκαιρίες που έχασα. Για τα όνειρα που δεν πραγματοποίησα. Για εκείνους που δεν πίστεψαν σε μένα. Για τους ανθρώπους που δε με αγάπησαν.  Κλαίω. Για τον χρόνο που πέρασε. Για αυτά που δεν είπα. Για τη σιωπή που διάλεξα. Για τις λέξεις που δεν εννοούσα.  Κλαίω για όσα έφυγαν. Για όσους έφυγαν.  Κλαίω. Για όσα έχασα, και δε γυρίζουν πίσω πια.