Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Όλα τα χρόνια τα πέρασα στην αναμονή. Περιμένοντας με το χέρι απλωμένο να με πιάσει κάποιος να σωθώ. Περιμένοντας το καλοκαίρι που θα ζήσω πραγματικά. Περιμένοντας την αγκαλιά που θα επουλώσει τις πληγές μου. Περιμένοντας την αγάπη και τον έρωτα. Περιμένοντας την ευτυχία. Περιμένοντας… Και περίμενα καρτερικά. Με τα μάτια δακρυσμένα και την καρδιά ανοιχτή. Τα χρόνια όμως δεν με περίμεναν. Και μες την αναμονή, έχασα τη ζωή μέσα από τα χέρια μου. 

Περνάνε οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά τόσο αργά όπως οι χτύποι της καρδιάς μου. Το χθες καρφωμένο ακόμα στην ψυχή μου, ματώνει αργά… Γυρνάνε οι ψευδαισθήσεις πως είμαι καλά πως θα γυρίσεις πως έχεις σβήσει πως χαμογελώ… Το φάντασμά σου τριγυρνάει ακόμη μέσα στο μυαλό μου. Γυαλιά παντού και αίματα κι ένα τραγούδι, το δικό μας. Και ψάχνω ένα στίχο να τραγουδήσω να ζωγραφίσω τη σιωπή της ψυχής μου. Τα μάτια καρφωμένα… στο αύριο, στο χθες, στο σήμερα. Αύριο θέλω να χαμογελώ. Χθες ήθελα να τρέξω. Σήμερα θέλω να ζήσω. Το αύριο, το χθες και το σήμερα. Με εσένα, χωρίς όμως εσένα. Ανάμνηση, εμπειρία, έρωτας, ταξίδι. Δεν ξέρω τι είσαι. Είσαι παρελθόν. Έτρεξες βιαστικά. Άφησες πράγματα εδώ. Έναν χτύπο που αργοσβήνει, μα δε λέει να πεθάνει. Πρέπει να πεθάνει. Στον ήλιο γελάω. Τόσο δυνατά. Τόσο ψεύτικα. Με τ’ άστρα μοιράζομαι την θλίψη μου, την απουσία σου. Ούτε εκείνα σε βλέπουν, έχεις χαθεί. Κι όμως υπάρχεις. Για λίγο ακόμα, ελπίζω. Ένα τραγούδι παίζει σιγανά. Ίσα

4 το πρωί. Συνήθως τέτοια ώρα αδειάζω το μυαλό και την καρδιά από φόβους για να τα γεμίσω με κάποια μικρά πλασματάκια που λέγονται όνειρα . Τα όνειρά μου έχουν σχήμα ακανόνιστο. Τα φτιάχνω όπως θέλω εγώ. Δεν μπαίνουν σε φόρμες και τύπους. Τους δίνω έντονα χρώματα… το μπλε του ουρανού, το κίτρινο του ήλιου, το πράσινο της ελπίδας, το κόκκινο της επανάστασης.  Με αυτά τα μικρά πλασματάκια πορεύομαι στη ζωή μου. Δεν μένουν όμως μικρά. Τα τρέφω με αγάπη, φιλοδοξία, ελπίδα και λαχτάρα για ζωή. Με συντροφεύουν στην επιτυχία, με παρηγορούν στην αποτυχία, μου κρατούν συντροφιά στη θλίψη, μου δίνουν κίνητρο για ζωή. Γίνονται οι οδηγοί μου.  Τα βράδια συνήθως ακονίζω τα όνειρά μου για να σκοτώνω με αυτά κάθε πρωί την πραγματικότητα. Όσο πιο κοφτερά είναι, τόσο περισσότερο την καταστρέφω. Εγώ την πραγματικότητα την εκδικούμαι με το όνειρο. Και έρχονται φορές που τα όνειρα χάνονται. Μήπως αφαιρέθηκα; Μήπως έστρεψα αλλού το βλέμμα και έφυγαν χωρίς να το καταλάβω; Αφού τα ακλουθο