Εγώ έχω το όνειρο

4 το πρωί. Συνήθως τέτοια ώρα αδειάζω το μυαλό και την καρδιά από φόβους για να τα γεμίσω με κάποια μικρά πλασματάκια που λέγονται όνειρα. Τα όνειρά μου έχουν σχήμα ακανόνιστο. Τα φτιάχνω όπως θέλω εγώ. Δεν μπαίνουν σε φόρμες και τύπους. Τους δίνω έντονα χρώματα… το μπλε του ουρανού, το κίτρινο του ήλιου, το πράσινο της ελπίδας, το κόκκινο της επανάστασης. 

Με αυτά τα μικρά πλασματάκια πορεύομαι στη ζωή μου. Δεν μένουν όμως μικρά. Τα τρέφω με αγάπη, φιλοδοξία, ελπίδα και λαχτάρα για ζωή. Με συντροφεύουν στην επιτυχία, με παρηγορούν στην αποτυχία, μου κρατούν συντροφιά στη θλίψη, μου δίνουν κίνητρο για ζωή. Γίνονται οι οδηγοί μου. 

Τα βράδια συνήθως ακονίζω τα όνειρά μου για να σκοτώνω
με αυτά κάθε πρωί την πραγματικότητα. Όσο πιο κοφτερά είναι, τόσο περισσότερο την καταστρέφω. Εγώ την πραγματικότητα την εκδικούμαι με το όνειρο.

Και έρχονται φορές που τα όνειρα χάνονται. Μήπως αφαιρέθηκα; Μήπως έστρεψα αλλού το βλέμμα και έφυγαν χωρίς να το καταλάβω; Αφού τα ακλουθούσα πιστά… Πώς εξαφανίστηκαν τόσο ξαφνικά; Κι αν χάθηκαν όλα μου τα όνειρα σε μια στροφή, τι έμεινε να με κρατάει εδώ για να συνεχίζω;

                                           [Ήρθε η ώρα να ξυπνήσω…]