*Σκέψεις από το ντουλάπι

Περνάνε οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά
τόσο αργά
όπως οι χτύποι της καρδιάς μου.
Το χθες καρφωμένο ακόμα στην ψυχή μου, ματώνει αργά…
Γυρνάνε οι ψευδαισθήσεις
πως είμαι καλά
πως θα γυρίσεις
πως έχεις σβήσει
πως χαμογελώ…
Το φάντασμά σου τριγυρνάει ακόμη μέσα στο μυαλό μου.
Γυαλιά παντού και αίματα
κι ένα τραγούδι, το δικό μας.
Και ψάχνω ένα στίχο να τραγουδήσω
να ζωγραφίσω τη σιωπή της ψυχής μου.
Τα μάτια καρφωμένα… στο αύριο, στο χθες, στο σήμερα.
Αύριο θέλω να χαμογελώ.
Χθες ήθελα να τρέξω.
Σήμερα θέλω να ζήσω.
Το αύριο, το χθες και το σήμερα.
Με εσένα, χωρίς όμως εσένα.
Ανάμνηση, εμπειρία, έρωτας, ταξίδι.
Δεν ξέρω τι είσαι.
Είσαι παρελθόν. Έτρεξες βιαστικά. Άφησες πράγματα εδώ.
Έναν χτύπο που αργοσβήνει, μα δε λέει να πεθάνει. Πρέπει να πεθάνει.
Στον ήλιο γελάω. Τόσο δυνατά. Τόσο ψεύτικα.
Με τ’ άστρα μοιράζομαι την θλίψη μου, την απουσία σου.
Ούτε εκείνα σε βλέπουν, έχεις χαθεί.
Κι όμως υπάρχεις. Για λίγο ακόμα, ελπίζω.
Ένα τραγούδι παίζει σιγανά. Ίσα που ακούγεται.
 Θέλω να πάψω να προφέρω αυτή τη λέξη.
Γ-Ι-Α-Τ-Ι
Έτρεξες μακριά, γρήγορα, βιαστικά. Σα να ξεφύγεις από κάτι. Από τι;
Από το βάρος της αγάπης μου.
Είναι που δεν μπορούσα να το κουβαλήσω μόνη μου και το χάριζα σε σένα.
Και έμεινα με ένα τριαντάφυλλο στα δυο μου χέρα.
Τα αγκάθια του με ματώνουν. Αίματα παντού.
Στα μάτια, στα χέρια, στην καρδιά, στην ψυχή.
Τα όνειρα διαλύθηκαν.
Ποτέ ξανά η πραγματικότητα δεν είχε τόσο πικρή γεύση.
Θα έρθει η μέρα που θα χαθείς για πάντα από γύρω μου. Από μέσα μου όμως;
Οι λέξεις αυτές στερεύουν, οι σκέψεις χάνονται…
Τι άλλο να βγάλω από μέσα μου;
Μόνο εσύ έμεινες…