Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Μοιάζεις με ένα ζεστό βράδυ καλοκαιριού. Κόσμος στους δρόμους, φώτα στην πόλη, κίνηση, παγωτό στα χέρια, όμορφες καμπύλες ζωγραφισμένες στα χείλη.  Μια γλυκιά φασαρία, ένας θόρυβος αισιοδοξίας. Και μια σκέψη: « τι υπέροχο βράδυ για να είναι κανείς ζωντανός…» Μοιάζεις με ένα ήσυχο ανοιξιάτικο μεσημέρι, όταν τα χάδια του ήλιου αγγίζουν τρυφερά το κορμί μου και ο δροσερός αέρας φιλάει τα μάγουλά μου. Ο ήχος των αποδημητικών πουλιών που επιστρέφουν ακούγεται σαν όλα τα λόγια αγάπης που γυρίζουν πίσω σε μένα. Μοιάζεις με ένα ανήσυχο απόγευμα φθινοπώρου. Οι πρώτες στάλες τραγουδούν κάποια μελωδία που μου θυμίζει τη φωνή σου. Τα χρυσά φύλλα χορεύουν με τον ρυθμό της καρδιάς σου τον τελευταίο τους χορό πριν μαραθούν για πάντα. Μοιάζεις με ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό.  Συννεφιά στον ουρανό, μα όχι στην ψυχή μου. Ο άνεμος έχει την ορμή των φιλιών σου. Ζεστασιά από τα σκεπάσματα, ασφάλεια. Ανεπαρκές υποκατάστατο της αγκαλιάς σου. Όνειρα π

Μα αν δεν υπήρχε αυτό θα ήταν κάτι άλλο. Τόσο πολύ μισώ και καταδικάζω τον εαυτό μου που πάντα θα βρίσκω κάτι  να με βασανίζει και να με μελαγχολεί.

Έψαξα παντού την αγάπη. Τη ζητιάνεψα σαν κουρασμένος επαίτης με το χέρι απλωμένο και το κεφάλι σκυφτό. Έκανα χιλιόμετρα γι’ αυτήν. Δεν έκανε ούτε βήμα για εμένα. Θυσίασα πολλά στο βωμό της. Τα έπαιξα όλα στα χαρτιά για εκείνη. Την χάρισα απλόχερα έχοντας την ψευδαίσθηση ότι η αγάπη είναι δούναι και λαβείν. Την αναζήτησα απελπισμένα στα μάτια και στο άγγιγμα τυχαίων. Χτύπησα γεμάτη λαχτάρα ερμητικά κλειστές πόρτες. Με έκοψα και με έραψα σε πολλά μέτρα ελπίζοντας ότι θα χωρέσω. Κρίθηκα ανεπαρκής ή περίσσεψα. Παρακάλεσα σε πολλές φυγές. Μόνο για λίγη αγάπη. Μα ποιος μου την χρωστάει και την απαιτώ με τέτοιο θράσος ; Μόνο εγώ την χρωστάω στον εαυτό μου. Ας δώσω όση αγάπη μου έχει απομείνει… σε μένα.