Η μορφή σου

Μοιάζεις με ένα ζεστό βράδυ καλοκαιριού.

Κόσμος στους δρόμους, φώτα στην πόλη, κίνηση, παγωτό στα χέρια, όμορφες καμπύλες ζωγραφισμένες στα χείλη. 

Μια γλυκιά φασαρία, ένας θόρυβος αισιοδοξίας.

Και μια σκέψη: « τι υπέροχο βράδυ για να είναι κανείς ζωντανός…»

Μοιάζεις με ένα ήσυχο ανοιξιάτικο μεσημέρι, όταν τα χάδια του ήλιου αγγίζουν τρυφερά το κορμί μου και ο δροσερός αέρας φιλάει τα μάγουλά μου.

Ο ήχος των αποδημητικών πουλιών που επιστρέφουν ακούγεται σαν όλα τα λόγια αγάπης που γυρίζουν πίσω σε μένα.

Μοιάζεις με ένα ανήσυχο απόγευμα φθινοπώρου.

Οι πρώτες στάλες τραγουδούν κάποια μελωδία που μου θυμίζει τη φωνή σου.

Τα χρυσά φύλλα χορεύουν με τον ρυθμό της καρδιάς σου τον τελευταίο τους χορό πριν μαραθούν για πάντα.

Μοιάζεις με ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό. 

Συννεφιά στον ουρανό, μα όχι στην ψυχή μου.

Ο άνεμος έχει την ορμή των φιλιών σου.

Ζεστασιά από τα σκεπάσματα, ασφάλεια. Ανεπαρκές υποκατάστατο της αγκαλιάς σου.

Όνειρα που μπερδεύονται με τον ήχο της βροχής.

Μοιάζεις με την αίσθηση μιας γλυκιάς ανάμνησης που πάει να την ξεθωριάσει ο χρόνος.

Η μορφή σου μοιάζει με κάθε φευγαλέα στιγμή που ένιωσα κάτι σαν απόλυτη ευτυχία.