Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Δε θέλω πολλά από εσένα. Δε ζητάω μπουκέτα με δεκάδες τριαντάφυλλα. Δε ζητάω βόλτες με αυτοκίνητο, ούτε εξόδους σε ακριβά μαγαζιά και εστιατόρια. Δε ζητάω ταξίδια, ούτε ακριβά δώρα.  Μου φτάνει να έχεις μια αγκαλιά για μένα που θα χωράει κάθε φόβο, δάκρυ και ελάττωμά μου. Μου φτάνει να μου δώσεις μια μαργαρίτα που είδες στο δρόμο τυχαία. Μου φτάνει να μου κρατάς το χέρι και να περιπλανιόμαστε στους δρόμους. Μου φτάνει να έρθεις να με δεις. Μου φτάνει να ταξιδεύω στα μάτια και στα χείλη σου και να έχω ως δώρο εσένα. Μου φτάνει να με αγαπάς. [Αλλά να με αγαπάς!]                                                                    [αληθινά…]

Όσα χέρια άγγιξαν την ψυχή μου την λέρωσαν. T ην έφθειραν με ψέμα, υποκρισία και προδοσία. Της έταξαν ευτυχία και την ξεγέλασαν. Την χάιδεψαν για να αποκοιμηθεί και να ονειρευτεί και με μια απάνθρωπη κραυγή την ξύπνησαν απότομα.  Κανένα χέρι δεν έβγαλε την ψυχή μου βόλτα στον ήλιο να ζεσταθεί. Κανένα δεν την πήγε στη θάλασσα να ακούσει τα κύματα και να δει τα πουλιά. Κανένα δεν την κράτησε κοντά του μέχρι την αυγή, μα λίγο πριν ξημερώσει έφευγε. Κανένα χέρι δεν την αγκάλιασε αληθινά, μόνο την γέμισε γρατζουνιές και σημάδια.  Κουβαλάω μια ψυχή με κάλπικες υποσχέσεις, ψίχουλα ευτυχίας και όνειρα ανεκπλήρωτα. Μην την επιβαρύνεις άλλο. Δώσε της γέλιο για να αναστηθεί, αγάπη για να ξεδιψάσει και ταξίδεψέ την σε μέρη μακρινά . Και εκείνη θα σε αφήσει να δεις τις πληγές της. Μόνο σε παρακαλώ. Ακούμπησέ τις απαλά. Μην παίξεις μαζί τους. Μην τις κάνεις βαθύτερες.