Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

«Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ. Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο Μπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό —σου είναι αδιάφορο— Μιαν εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια. Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα— Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα— Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιά Ύστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ’ αναμμένο φως Ή μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ’ ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές. Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικα Μπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τί τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώρα Εσύ, ο διπλανός σου, όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι Αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περ

.... "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότι

Φθινόπωρο, η πιο περίεργη εποχή του χρόνου. Το φθινόπωρο  τίποτε δεν είναι σίγουρο. Το πρωί κάνει ψύχρα, το μεσημέρι νιώθεις πως βρίσκεσαι σε νησί, καλοκαιρινό μήνα που φυσάει γλυκό αεράκι και το βράδυ γυρίζεις μούσκεμα στο σπίτι από την βροχή που μόλις ξέσπασε...  Το φθινόπωρο ούτε ο καιρός μπορεί να αποφασίσει, ούτε εμείς. Τι κάνω στη ζωή μου; Ποιος είμαι; Ποιος θέλω να γίνω; Τι στόχους έχω; Τι κάνω για να πετύχω αυτά που θέλω; Τι νιώθω; Είμαι χαρούμενος; Πότε θα γίνω επιτέλους χαρούμενος; Τι με εμποδίζει από το να γίνω; Ο ίδιος μου ο εαυτός με εμποδίζει. Κανένας άλλος.  Οι σκέψεις μου, οι συνήθειές μου, ο τρόπος ζωής μου, οι φόβοι μου. Αυτά με εμποδίζουν από την ευτυχία.  Θα μπορούσα να είμαι ένας ευτυχισμένος και χαρούμενος άνθρωπος, αν σταματούσα να σκέφτομαι τόσο πολύ τα ανούσια προβλήματά μου, να αναλύω τόσο πολύ κάποια πράγματα..Θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη, αν κάθε πρωί που ξυπνούσα κοιτούσα στον καθρέφτη, χαμογελούσα σ'εμένα και έλεγα δυνατά «Σήμερα επι

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες  γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε;  Γιατί εσύ κι όχι εγώ; Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει  αιώνες να φανεί.  Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα  που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου.  Κι αν έχασα τη ζωή μου,  την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί,ένα χτες ή ένα αύριο , όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι.  Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν. Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθόν (πότε ζήσαμε;) και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και κανείς δεν θα μας θυμηθεί. ~Τάσος Λειβαδίτης