Σε αγαπάς;

Ξεφυλλίζω παλιά φύλλα ημερολογίου. Ανάμεσα σε σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα βρίσκω παντού γραμμένες δυο λέξεις. «Με μισώ…». Και σε αυτές τις λέξεις βλέπω και εσένα. 

Εσένα που μίσησες τα μειονεκτήματά σου, τις διαφορετικότητές σου, τις ατέλειές σου, τις ιδιαιτερότητές σου, τις ατυχίες και τις αποτυχίες σου.
Εσένα που έκλαψες κάποια βράδια κρυφά για αυτό που είσαι.
Εσένα που χαμήλωσες το βλέμμα όταν αντίκρισες την άχαρη (αλλά τόσο μοναδικά υπέροχη) μορφή σου στον καθρέφτη.
Εσένα που ένιωσες θλίψη που δεν ήσουν κάποιος άλλος, ενώ θα έπρεπε να νιώθεις υπερηφάνεια που είσαι εσύ.
Εσένα που αποφάσισες να αλλάξεις αυτό που είσαι, όχι για να γίνεις καλύτερος, αλλά για να γίνεις πιο αποδεκτός.

Άλλαξες τα ενδιαφέροντά σου.
Άλλαξες τον τρόπο που μιλάς.
Άλλαξες τα ρούχα σου.
Άλλαξες το περπάτημά σου.
Άλλαξες για να σε δεχτούν.
Άλλαξες για να αρέσεις.
Άλλαξες για να έχεις περισσότερους φίλους.

Είδες ,όμως, πως στόχευες στους λάθος ανθρώπους και πως η αγάπη και η αποδοχή ήρθε από εκείνους που σε δέχτηκαν όπως είσαι. 

Ώσπου τελικά κατάλαβες πως σε ένα κόσμο όπου μπορείς εύκολα να είσαι όποιος θέλεις, είναι καλύτερο να είσαι ο εαυτός σου.