Ο βυθός σου

Να πνίγεσαι σε αγκαλιές. Να βουλιάζεις μέσα σε εκείνες που σε παραλύουν από αγάπη , σε ηρεμούν, σε καθησυχάζουν, σε ανασταίνουν. 

Να πνίγεσαι στα φιλιά. Να μουδιάζει το σώμα σου από αυτά και το άγγιγμα των χειλιών να γεμίζει το είναι σου με ζωή.

Να πνίγεσαι στα γέλια. Τότε που είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος του κόσμου, τα μάτια σου συναγωνίζονται το φως του ήλιου και η ευτυχία σου δε χωράει πουθενά. 

Να πνίγεσαι στις σκέψεις σου. Να είσαι αβέβαιος για τα πάντα και σίγουρος για το τίποτα. Να χάνεις για λίγο την ουσία, και να την βρίσκεις στα μικρά, που κάποτε ανακαλύπτεις πως είναι σπουδαία.

Να πνίγεσαι στα δάκρυα. Εκείνα που καίνε το πρόσωπό σου και καθαρίζουν την ψυχή σου από την φθορά και την ανάμνηση. 

Να πνίγεσαι στη μοναξιά. Τότε που μόνος βρίσκεις το χαμένο σου εγώ. Τότε που η απουσία ζητάει απεγνωσμένα την παρουσία. Τότε που ο καλύτερός σου φίλος είσαι εσύ.

Να πνίγεσαι. Να μη φοβάσαι. Για να μάθεις να φτάνεις ξανά μέχρι την επιφάνεια.