Καλοκαίρι θα ήταν...

Καλοκαίρι θα ήταν, αν τα κενά γέμιζαν με αγάπη, τα χέρια με αγκαλιές, τα πρωινά με τραγούδια και τα βράδια με χορό. Αν το πρόσωπο γέμιζε με καρπούζι ή παγωτό, τα ρούχα με λάσπες, τα μαλλιά με άμμο και αλάτι.

Καλοκαίρι θα ήταν, αν ξυπνούσα σε μια αγκαλιά που αγαπώ. Αν ερχόταν εκείνος ένα αδιάφορο μεσημέρι του Αυγούστου να ξαπλώσουμε μαζί ή ένα δειλινό του Ιουνίου για να δούμε τα αποχαιρετιστήρια χρώματα του ουρανού. 

Καλοκαίρι θα ήταν, αν έβρισκα αυτό που θέλω από τη ζωή μου –ή μάλλον- αν έβρισκα τι είναι αυτό που θέλω από τη ζωή μου.

Καλοκαίρι θα ήταν, αν η αναμονή έδινε τη θέση της στην πραγματοποίηση. Αν γίνονταν επιτέλους πραγματικότητα τα μακρινά και απίθανα ταξίδια της φαντασίας μου.

Καλοκαίρι θα ήταν, αν δεν έκλεινα τα μάτια στον ήλιο και δε φοβόμουν να κολυμπήσω στα βαθιά. Αν ελευθερωνόμουν από τα δεσμά του μυαλού μου, από τις πληγές που άφησαν προηγούμενα καλοκαίρια, από τα «πρέπει» που δεν είναι «θέλω».

Καλοκαίρι θα ήταν, αν έφτιαχνα κάστρα στην άμμο και δεν μου τα κατέστρεφαν αδιάφοροι περαστικοί. Αν τις νύχτες μετρούσα αστέρια και όχι απουσίες και ελλείψεις.

Καλοκαίρι θα ήταν, αν ήμουν ακόμα παιδί.