Το κενό

Όταν αναπολείς τον παλιό εαυτό σου, αλλά δεν τον θες ξανά πίσω.

Όταν κοροϊδεύεις τους ερωτευμένους, αλλά ταυτόχρονα τους ζηλεύεις.

Όταν δεν πιστεύεις πια στην αγάπη, μα λαχταράς τόσο πολύ να πιαστείς από αυτήν.

Όταν μισείς τη δυστυχία σου, αλλά και την αγαπάς και γίνεται φίλη σου.

Όταν θες να κάνεις τα πάντα για να βγεις από αυτή, αλλά νιώθεις και κουρασμένος να προσπαθήσεις.

Όταν ούτε τον αγαπάς, ούτε τον μισείς πια.

Όταν και τον αγαπάς, και τον μισείς ακόμα.

Όταν θλίβεσαι που δε χτυπάει κανένα τηλέφωνο, αλλά κατά βάθος δε θες και να χτυπήσει.

Όταν δεν κλαις από θλίψη, αλλά ούτε γελάς και από ευτυχία.

Όταν θες να γράψεις για κάτι, αλλά δεν έχεις τίποτα.

Όταν θες να εκφράσεις αυτά που νιώθεις.

Αλλά δε νιώθεις.

Ή μάλλον νιώθεις. 

Ένα κενό.

Επειδή έδωσες πολλά και πήρες ελάχιστα ή και τίποτα.

Επειδή πίστεψες και απογοητεύτηκες.

Επειδή εμπιστεύτηκες και διαψεύσθηκες.

Επειδή έδωσες τα πάντα και σου πήραν τα πάντα.

Επειδή αγάπησες και δεν αγαπήθηκες.

Επειδή στήριξες, αλλά υποτιμήθηκες.

Επειδή πάλεψες και απέτυχες.

Επειδή συγχώρεσες μα δεν συγχωρέθηκες.

Και έτσι σχηματίστηκε ένα κενό. Ένα τεράστιο κενό μέσα σου. Και χάνεσαι σε αυτό. Προσπαθείς να το γεμίσεις. Με παροδικούς έρωτες, τρύπιες φιλίες, ψεύτικους ενθουσιασμούς, δήθεν νέα ξεκινήματα, λαμπερά δώρα, ανούσιες βόλτες. Σιγά σιγά καταλαβαίνεις πως το κενό δε γεμίζει έτσι, με κενά πράγματα. Δε μπορείς να το ξεγελάσεις με τέτοια «γεμίσματα».  Χρειάζεται ουσία για να γεμίσει, να εξαφανιστεί. Αλλιώς θα βρίσκεται εκεί και θα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, ώσπου θα χαθείς τελείως μέσα σε αυτό. Και μέσα του θα πέφτει και κάθε ευκαιρία να ευτυχήσεις και πάλι.

Προσπάθησε να κλείσεις αυτό το κενό μέσα σου. Αυτό θα γίνει μόνο με ένα πράγμα. Με αγάπη. Αρχικά προς εσένα...