Το δύσκολο είναι η ευτυχία

       Ξημέρωσε. Είναι αυτά τα λίγα λεπτά λίγο πριν σηκωθώ από το κρεβάτι που θέλω να περάσω λίγη ώρα με τις σκέψεις μου. Μέσα σε αυτά τα λεπτά σκέφτομαι πώς θα ήταν το ιδανικό ξύπνημα. Πού θα ήθελα να βρίσκομαι, τι θα ήθελα να κάνω. Και κυρίως τι άνθρωπος θα ήθελα να είμαι. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο. Κάθε μέρα το ίδιο δίλημμα λίγο πριν ξεκινήσω τη μέρα μου: αισιοδοξία ή στασιμότητα;

       Είναι εκείνες οι μέρες που τα σκεπάσματα είναι τόσο βαριά που νιώθεις δεμένος με αλυσίδες στο κρεβάτι. Δε μπορείς να σηκωθείς. Δε θες να σηκωθείς για την ακρίβεια. Φοβάσαι τη ζωή. Φοβάσαι να αντιμετωπίσεις την ίδια ρουτίνα, τις ίδιες υποχρεώσεις. Προτιμάς να βυθιστείς στις σκέψεις σου –κυρίως του παρελθόντος- αυτές τις τόσο τοξικές και κουραστικές σκέψεις που σε γεμίζουν με αν και γιατί. Δεν νιώθεις πως υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον εκεί έξω, αφού ξέρεις ότι κάθε μέρα βλέπεις την επανάληψη της ίδιας ταινίας, χωρίς δράση, χωρίς σασπένς, και με εσένα έναν κακό κομπάρσο. Κάθε μέρα προσποιείσαι πως είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή σου. Πως είσαι καλά. Πως δε σου λείπει κανείς. Πως ξέχασες. Πως ξεπέρασες. Πως προχώρησες. Η αλήθεια είναι πως είσαι εθισμένος στη θλίψη σου, εθισμένος σε μια ανάμνηση που δηλητηριάζει το μυαλό. Και δεν το καταλαβαίνεις. Την αναζητάς γιατί, τουλάχιστον, οι αναμνήσεις είναι το μόνο που έχεις και δεν μπορούν να σου το πάρουν. Η θλίψη είναι πολύ εύκολη. Δε θέλει προσπάθεια. Φοράς τη μάσκα της απαισιοδοξίας και πορεύεσαι.

       Είναι και εκείνες οι μέρες που δε θες πια να είσαι θύμα του μυαλού σου. Θες να σηκωθείς, γιατί σκέφτεσαι αυτή τη μικρή βολτούλα που έχεις κανονίσει το βραδάκι με φίλους και ανυπομονείς. Γιατί από την κουζίνα μυρίζει φρεσκοψημμένο κέικ. Γιατί ο γείτονας έχει βάλει τέρμα το ραδιόφωνο και ακούς ξαφνικά ένα αγαπημένο τραγούδι. Γιατί από τις γρίλιες του παραθύρου μπαίνει ήλιος. Και παρόλο που προτιμώ τις βροχερές και συννεφιασμένες μέρες, οι μέρες με ήλιο έχουν κάτι από ελπίδα, αισιοδοξία και ζεστασιά. Είναι οι μέρες που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν οι άσχημες αναμνήσεις που σου κλέβουν αδιάκοπα την ενέργεια για ζωή, όντως υπήρξαν κάποτε στη ζωή σου ως στιγμές ή αν είναι δημιούργημα της φαντασίας σου, παραισθήσεις, εφιάλτες της προηγούμενης νύχτας. Προτιμάς να τις θεωρήσεις εφιάλτες και να τις αφήσεις, αν και βαθιά μέσα σου ξέρεις πως υπήρξαν αληθινές. Χαμογελάς γιατί το χαμόγελο  θέλει ψυχική δύναμη και ξέρεις ότι οι αδύναμοι χάνουν. Επιλέγεις την ευτυχία. Το δύσκολο είναι η ευτυχία. Και εσύ δεν είσαι για τα εύκολα.