Εσύ τι καιρό έχεις στο μυαλό σου;

Φθινόπωρο, η πιο περίεργη εποχή του χρόνου. Το φθινόπωρο  τίποτε δεν είναι σίγουρο. Το πρωί κάνει ψύχρα, το μεσημέρι νιώθεις πως βρίσκεσαι σε νησί, καλοκαιρινό μήνα που φυσάει γλυκό αεράκι και το βράδυ γυρίζεις μούσκεμα στο σπίτι από την βροχή που μόλις ξέσπασε... Το φθινόπωρο ούτε ο καιρός μπορεί να αποφασίσει, ούτε εμείς.

Τι κάνω στη ζωή μου; Ποιος είμαι; Ποιος θέλω να γίνω; Τι στόχους έχω; Τι κάνω για να πετύχω αυτά που θέλω; Τι νιώθω; Είμαι χαρούμενος;

Πότε θα γίνω επιτέλους χαρούμενος;
Τι με εμποδίζει από το να γίνω;

Ο ίδιος μου ο εαυτός με εμποδίζει. Κανένας άλλος.  Οι σκέψεις μου, οι συνήθειές μου, ο τρόπος ζωής μου, οι φόβοι μου. Αυτά με εμποδίζουν από την ευτυχία. 

Θα μπορούσα να είμαι ένας ευτυχισμένος και χαρούμενος άνθρωπος, αν σταματούσα να σκέφτομαι τόσο πολύ τα ανούσια προβλήματά μου, να αναλύω τόσο πολύ κάποια πράγματα..Θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη, αν κάθε πρωί που ξυπνούσα κοιτούσα στον καθρέφτη, χαμογελούσα σ'εμένα και έλεγα δυνατά «Σήμερα επιλέγω να είμαι χαρούμενη!»...

Θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη αν έπαυα να φοβάμαι. Γιατί φοβόμαστε; Τόσοι φόβοι μας έχουν κατακλύσει και χάσαμε την ευτυχία. Τελευταία φορά που δεν φοβόμουν, ήταν όταν ήμουν μικρό παιδί. Είχα γράψει σε ένα χαρτάκι "Δεν θα κλαις ποτέ  και θα είσαι πάντα θαρραλέα!" ...Μα πού πήγε αυτό το παιδί; 

Χάθηκε μέσα στη συννεφιά του μυαλού μου. 

Για όλα υπεύθυνο είναι το μυαλό μας και οι σκέψεις μας. Ακόμα και σε μια σκοτεινή κρύα μέρα, αν μέσα σου νιώθεις ζεστασιά, θα χαμογελάει το πρόσωπό σου.

Καιρό τώρα έχει κρυφτεί ο ήλιος από το μυαλό μου. Και βρέχει κάθε μέρα. Κάθε μέρα, κάθε μέρα. Και γω παλεύω να μην πνιγώ. Μα κοίτα στα μάτια μου και δες ότι πνίγομαι! 

Φαντάσου, λέει, να είχες ένα μαγικό τρόπο να ένιωθες χαρούμενος! Μα τότε τι νόημα θα είχε; Θα απολάμβανες την ευτυχία σου; Με τι θα την σύγκρινες ώστε να καταλάβεις ότι αξίζει; Γι'αυτό υπάρχει η δυστυχία, για να εκτιμάς την ευτυχία που είχες κάποτε και την ευτυχία που θα βρεις κάποτε.

Μέχρι να βρω αυτή την ευτυχία, παλεύω με τα σύννεφα της σκέψης μου..και χάνω το δρόμο. Γιατί ο καιρός στο μυαλό μου είναι χαλασμένος, μπόρες, κρύο και κατακλυσμοί...όταν ξεδιαλύνει το τοπίο, θα μπορέσω να βρω το δρόμο μου. 

[Όλα έγιναν για σένα τώρα πιο απλά. Σου έκοψαν όλους τους άλλους δρόμους και έτσι σου άφησαν μόνο έναν. Το σωστό και το δύσκολο. ~Μενέλαος Λουντέμης]